ตอนที่ ๙
การรบทำลายล้าง
ความคิดเห็นที่ให้ “สู้แบบพร่ากำลัง” นั้น กล่าวสำหรับกองทัพแดงของจีนแล้ว ไม่เหมาะกับกาลเวลา. การ “แข่งของวิเศษ” ที่มิใช่พญาเล่งอ๋อง4 แข่งกับพญาเล่งอ๋อง แต่เป็นยาจกแข่งกับพญาเล่งอ๋องนั้น ย่อมเป็นเรื่องตลก. สำหรับกองทัพแดงที่การบำรุงเลี้ยงแทบทุกอย่างได้จากฝ่ายข้าศึกนั้น เข็มมุ่งพื้นฐานคือการรบทำลายล้าง. ด้วยการทำลายล้างกำลังที่มีชีวิตของข้าศึกเท่านั้น จึงจะสามารถทำลาย “การล้อมปราบ” และขยายฐานที่มั่นปฏิวัติออกไปได้. การทำให้ข้าศึกบาดเจ็บล้มตายนั้นเป็นวิธีการที่ใช้สำหรับทำลายล้างข้าศึก มิฉะนั้นแล้วก็จะไม่มีความหมาย. เราได้สิ้นเปลืองกำลังไปโดยเหตุที่ทำให้ข้าศึกบาดเจ็บล้มตาย และเราก็ได้ซ่อมกำลังโดยเหตุที่ทำลายล้างข้าศึก เช่นนี้ก็ไม่เพียงแต่ได้ชดเชยความสิ้นเปลืองของกองทัพของเราเท่านั้น หากยังได้เพิ่มกำลังให้แก่กองทัพของเราอีกด้วย การรบตีแตกกระเจิงมิใช่เป็นสิ่งที่ชี้ขาดแพ้ชนะโดยพื้นฐานต่อข้าศึกที่มีกำลังมากมายใหญ่โต. ส่วนการรบทำลายล้างนั้นกลับส่งผลสะเทือนอันใหญ่หลวงแก่ข้าศึกทุกรายในทันที. สำหรับคนแล้ว การทำให้เขาบาดเจ็บสิบนิ้ว สู้ตัดให้ขาดไปสักนิ้วหนึ่งไม่ได้; สำหรับข้าศึกแล้ว การตีให้แตกกระเจิงไป ๑๐ กองพลก็สู้ทำลายล้างเสียสักกองพลหนึ่งไม่ได้.
เข็มมุ่งของเราต่อ “การล้อมปราบ” ครั้งที่ ๑ ครั้งที่ ๒ ครั้งที่ ๓ และครั้งที่ ๔ ล้วนเป็นการรบทำลายล้างทั้งสิ้น. ข้าศึกที่ถูกทำลายล้างแต่ละครั้งเป็นเพียงส่วนหนึ่งของข้าศึกทั้งหมด, แต่ “การล้อมปราบ” ก็ได้ถูกทำลายไป. เมื่อครั้งต้าน “การล้อมปราบ” ครั้งที่ ๕ ได้ใช้เข็มมุ่งที่ตรงกันข้าม ซึ่งในทางความเป็นจริงแล้วเป็นการช่วยข้าศึกให้บรรลุจุดมุ่งหมายของพวกมัน.
การรบทำลายล้างกับการรวมศูนย์กำลังทหารที่เหนือกว่าและการใช้ยุทธวิธีล้อมและโอบปีกนั้น มีความหมายอย่างเดียวกัน. ถ้าไม่มีประการหลัง ก็ไม่มีประการแรก. เงื่อนไขต่าง ๆ เช่น ประชาชนสนับสนุนช่วยเหลือ ที่มั่นดี ข้าศึกที่ตีได้ง่ายและการตีโดยไม่ให้ทันรู้ตัว เหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่จะขาดเสียมิได้ในการบรรลุจุดมุ่งหมายที่จะทำลายล้าง.
การตีให้แตกกระเจิงนั้นมีความหมาย กระทั่งปล่อยให้ข้าศึกหนีไปก็มีความหมาย ทั้งนี้หมายเฉพาะกรณีที่กำลังหลักของกองทัพเราปฏิบัติการรบที่มีลักษณะทำลายล้างต่อข้าศึกที่กำหนดไว้แน่นอนในการรบทั้งกระบวนหรือในการยุทธ์ทั้งกระบวนเท่านั้น มิฉะนั้นแล้วก็ไม่มีความหมายอะไร. นี่ก็เป็นกรณีที่การเสียมีความหมายต่อการได้.
การสร้างอุตสาหกรรมการทหารของเราขึ้นนั้น จะต้องไม่เป็นการเพิ่มทวีลักษณะพึ่งอาศัยของเรา. เข็มมุ่งพื้นฐานของเราคือ พึ่งอุตสาหกรรมการทหารของจักรพรรดินิยมและศัตรูภายในประเทศ. โรงงานช่างแสงในลอนดอนและฮันหยางนั้นเรามีสิทธิ์อยู่ ทั้งยังอาศัยกองลำเลียงขนส่งของข้าศึกส่งมาให้เสียด้วย. นี่เป็นสัจจะ หาใช่เรื่องชวนหัวไม่.